Tadeusz Gawrysiak: O wszystkim i o niczym

Tadeusz Gawrysiak: O wszystkim i o niczym.

    Narrator:   Ho, ho dawno się nie widzieliśmy p. Edziu, co tam u pana słychać?

                      Jak widzę, coś pan tak chodzi w kółko i stale mruczy pod nosem.

     p. Edziu z emfazą:  Bo proszę szanownego pana,

                       ja od kiedy zacząłem układać wiersze

                       to od razu mam spojrzenie szersze.

                       Nareszcie świat stał się dla mnie zrozumiały

                       już mi się nie wydaje, że mój rozum taki mały.

      N:    Może pan się podzieli ze mną swoją twórczością, kto wie może nawet

              zaproszą pana na Spotkania Literackie i coś niecoś opublikują, zawsze

              jakieś przesłanie dla potomnych pozostanie.

     p. Edziu z przekąsem:  Pan tam kiedyś ochoczo bywał,

                         dorzucił nie jeden gminny grosik,

                          a teraz co nie zapraszają pana,

                          oj musiał pan im przeskrobać cosik.

    N. z rozrzewnieniem:   Stare dzieje, stare dzieje....  ale posłuchajmy

                          co pan nam mową wiązaną ułożył.

    p. Edziu wziął głęboki oddech i z namaszczeniem tak zaczął;

                           Wieść nowa gruchnęła z samego rana

                            będziemy w miasteczku mieli ulicę Pelikana.

                            Lud podpisy już zbiera,

                            pogląd za i przeciw się ściera.

                            Gminna poetka wiersz nam pisze,

                            a tak chciałoby się powiedzieć; ciszej, ciszej.

     Chór :             Idzie zima… idzie zima

                            a węgla jak nima, tak nima.

                            Lud się burzy, lud się krewi

                            dotknęło go to, aż do trzewi.

     p. Edziu dalej: Pewien młody człowiek oświadczył publicznie

                            jak on decydować lubi ślicznie.

                            Niech więc jak najszybciej decyduje

                            zanim mróz nas wszystkich skuje.

       Do tego oświadczył domyślnie

                             że on po to się na tym świecie urodził,

                             aby lud w mgle niewiedzy nie brodził.

      N :  Nie może pan tak krytykować młodego człowieka przecież on sam powiedział

             sentencjonalnie: „obecna sytuacja robi się niebezpieczna”, ale dodawał:

                             “Kryzys nie będzie trwał wiecznie

                             może dekadę może dwie,

                             a wtedy problemy rozwiążemy te”.

                             Chciałoby się za poetą powiedzieć,

                              ideał sięgnął bruku

                              mój „mądry” wnuku

                              wystarczy nic nie robić tylko czekać.

         Może planeta sama się rozgrzeje, a wszystko na to wskazuje.

   p. Edziu: O coś i panu się udzieliło to wierszowanie.

    N:    Widzi pan, jak mówiła moja babcia, kto z kim przestaje takim się staje.

    Chór :                    Idzie zima... idzie zima,

                                   a węgla jak nima, tak nima.

                                   Lud się burzy, lud się krewi 

                                   dotknęło go to, aż do trzewi.

    p. Edziu dalej nastrojony literacko:

                                    Poszedł lud do Chochoła wyżalić swoje troski,

                                    jakąś radę znaleźć na ten dopust boski.

                                    Wtedy kazał Chochoł stary

                                     w grube ubrać się czamary.

                                     Woła, trzeba siodłać konie, 

                                      jechać tam na błonie,

                                      potem dalej na rozstaje,

                                      pojedziemy w ciepłe kraje.

   Chór złowieszczo:  Co się dzieje… co się dzieje

                                      wszystko nam drożeje.

   p. Edziu dalej:           Decydenci w wielkim strachu,

                                       żeby w narodzie nie było obciachu,

                                       wszystko cierpliwie tłumaczą,

                                       co te podwyżki dla nas znaczą.

          Potem tak prawią;

                                        Zdrowe i szczęśliwe życie

                                        każdy z nas spędzi w dobrobycie,

                                        trzeba tylko mniej jeść

                                        i życie cnotliwe wieść.

                                        Jak portfele wasze będą cieńsze

                                        to i miny będą weselsze.

                                        Wszak ewangeliczna bieda

                                         prowadzi wprost do nieba.

                                         Mały Jasio przysłuchując się tej mowie,

                                         takie do ojca słowa powie;

                                         ci panowie chyba nie chcą iść do nieba.

      N:        Rzeczywiście p. Edziu coś jest na rzeczy niektóre towary zdrożały, 

                   aż o czterysta procent.

     p. Edziu :                    Żeby u nas gospodarka była zdrowa,

                                         w głowach decydentów pojawiła się myśl nowa;

                                         aby pozbyć się inflacji

                                         trzeba poddać ją denominacji.

                                        Jak skreślimy dwa zera

                                        to pozostanie liczba cztery,

                                        możemy już szczerze Zachodowi mówić

                                        nie z nami Hans te numery.

                                        Teraz niedowiarkom możemy przedstawić

                                        w czyim ręku jest prawdziwa kozera.

                                         Po tej całej finansowej abominacji

                                         jak nic pozbędziemy się inflacji.

         N :      Panie Edziu, co to za smętne dźwięki się w miasteczku od pewnego czasu rozlegają?

         Chór :       Larum grają... larum grają,

                           ludzie aż przystają... ludzie aż przystają.

         p. Edziu z rozrzewnieniem : Pan zawsze nie jest w temacie,

                                                       musisz częściej u nas bywać bracie.

                                                       To nasz gminny hejnał grają,

                                                       teraz słowa do niego pisać mają.

                                                       W mieście wielkie poruszenie

                                                       bo wszyscy do hymnu słowa składają,

                                                       nagrodę nawet za to pisanie dają

                                                       od razu w powietrzu czuć twórcze drżenie.

                                                       Miasteczkowy purysta językowy

                                                       pisze do melodii tekst nowy

                                                       tylko w interpunkcji coś mu się nie zgadza,

                                                       bo poetycka wena nie tam gdzie chce, sobie chadza.

                                                       Gminny pryncypał też jest w formie

                                                        mruga okiem, że też coś ma w torbie.

                                                       Już niedługo popłyną dziarskie słowa

                                                       i gotowa będzie pieśń nowa.

                                                       Teraz hymn będziemy mieli,

                                                        żebyśmy tak smutno nie siedzieli.

      Chór dostojnie :

                                    Nagle piastowy bije dzwon… bije dzwon,

                                    słychać z Kolegiaty - nowy ton… nowy ton.

                                    Jak wszyscy dobrze wiecie,

                                    na tym bożym świecie,

                                    umiar i mądrość powinny być przecie.

                                                                                                 Tadeusz Gawrysiak

[ZT]19207[/ZT]

[ZT]18932[/ZT]

[ZT]14151[/ZT]