Tadeusz Gawrysiak: Kairos czyli kwartet fraszek

Mój Tadeuszu,jak długo można opłakiwać swoją śmierć polityczną, z rąk swojego Brutusa Dariusza?
Nie możesz się z tym pogodzić i szukasz ukojenia w prozie i poezji? Może to i lepsze od topienia rozpaczy w kieliszku? Kiedyś byłeś alfą i omegą,teraz jesteś trochę zabawny,poczekamy na dalszy ciąg.....

Brawo

Podjąłem się interpretacji wiersza:
Ten wiersz wydaje się być liryczną opowieścią o bóstwie Kairosie, które w mitologii greckiej jest personifikacją właściwego momentu i okazji, odwiedzającym niewielkie polskie miasto Kruszwica. Narrator opisuje, jak Kairos przechadza się ulicami miasta, wpływając na życie mieszkańców.

Wiersz podzielony jest na kilka sekcji, w których Kairos odwiedza różne lokalizacje, takie jak ulica Zamkowa, kościół, rynek, bank, urząd i plażę. W każdym miejscu Kairos przynosi zmianę lub przesłanie.

Na ulicy Zamkowej Kairos napotyka na mural przedstawiający króla otoczonego przez mysi. Mural może symbolizować historię i kulturę miasta, a Kairos przypomina mieszkańcom o ich bogatej przeszłości.

W kościele Kairos wprowadza element religijny do wiersza. Słyszy modlitwę "Ave Maria gratia plena", co sugeruje, że Kairos docenia ważność religii dla mieszkańców miasta.

Na rynku Kairos zapowiada "stuprocentową promocję", co może być interpretowane jako sygnał dla ludzi, aby chwycili okazję do zdobycia tego, co pragną.

W banku Kairos "umarza cały kredyt" dla klienta. To jest metafora zaprojektowana do przedstawienia Kairosa jako darczyńcę, który przynosi ulgę i pomaga ludziom w trudnych czasach.

W urzędzie Kairos wygłasza przemówienie, zwracając uwagę na potrzebę rzetelności i skuteczności.

Na plaży Kairos pomaga chłopcu, który marzy o dziewczynie, stwarzając dla nich okazję do spotkania. To znowu podkreśla rolę Kairosa jako bóstwa odpowiedniego momentu.

Na ulicy Kairos odgrywa rozbrykaną rolę, pociągając za wąsy staruszki i dmuchając na włosy młodych dziewczyn. Ta scenka wprowadza humor i lekkość do wiersza, podkreślając, że Kairos nie jest zawsze poważny, ale także potrafi przynieść radość i zabawę.

Wiersz kończy się dziecięcym refrenem o tym, że Kairos był "na podwórku bosy", co jest prawdopodobnie metaforą dla bezpośredniej i autentycznej interakcji między Kairosem a mieszkańcami miasta.

Autor używa Kairosa jako symbolu okazji, zmiany i radosnego zaskoczenia, aby przekazać przesłanie, że powinniśmy doceniać chwile, które dostajemy, i czerpać z nich pełnymi garściami.

Analiza kolejnego wiersza: Ten wiersz wydaje się być elegią lub lamentem skierowanym do anonimowej "przyjaciółki", która zostawiła mówiącego 'ja' dla innego polityka. Wyraża smutek, złość, a może nawet zazdrość, zaś jego tematem jest zarówno relacja międzyludzka, jak i polityka.

Na początku wiersza narrator mówi do przyjaciółki, która go porzuciła. Ta zmiana jest dla niego bolesna i nie do końca zrozumiała, co pokazuje jego uczucie zdrady.

Drugi polityk, do którego ona odeszła, jest opisywany jako "nicpoń i szaławiła". Mówiący 'ja' w wyraźny sposób wyraża swoje pogardzające uczucia wobec tego człowieka, co pokazuje jego frustrację i złość.

Następnie narrator odnosi się do "boskiego objawienia trzeciego", które prawdopodobnie jest kolejnym politykiem lub liderem, do którego ona może się zwrócić. Ten człowiek jest przedstawiony jako oderwany od rzeczywistości, skupiony na swoich własnych celach i pragnieniach, niezrozumiały dla narratora.

Wiersz kończy się na mrocznym tonie, przewidującym, że przyjaciółka ostatecznie zostanie z niczym, tylko z "niesmakiem i rozczarowaniem". Ten ton sugeruje, że narrator wciąż czuje się urażony i zdradzony, ale ma również pewien rodzaj satysfakcji z przewidywanej porażki przyjaciółki.

Wiersz jest prosty w formie, ale pełen emocji. To jest liryczna refleksja na temat zdrady, polityki i przewidywanego upadku, pełna gniewu i rozgoryczenia. Autor wykorzystuje konkretną sytuację, aby poruszyć bardziej ogólne tematy związane z lojalnością, zdradą i konsekwencjami naszych wyborów.

Wiersz jest humorystycznym i samorefleksyjnym omówieniem procesu twórczego autora, skupionym na formie poezji znanej jako fraszka. Fraszka to krótki utwór liryczny, często zawierający zabawną lub satyryczną puentę. Autor wykorzystuje tę formę do podjęcia tematu swojego własnego procesu pisania.

W pierwszej części wiersza autor nawiązuje do swojej twórczości, nazywając ją "literackimi igraszkami". Ta fraza sugeruje, że autor podchodzi do swojego pisania z poczuciem lekkości i zabawy.

W kolejnej części wiersza autor omawia proces twórczy, który jest prosty i bezpośredni: "tak słowo do słowa / i fraszka gotowa". To przedstawia proces pisania fraszek jako coś naturalnego i niekomplikowanego dla autora.

Jednak autor przyznaje, że czasami ma problem z puente, która "gdzieś mi się szwenda". Ta linijka wprowadza element humoru, ukazując, że nawet dla doświadczonego pisarza nie wszystko zawsze idzie gładko.

Na końcu wiersza pojawia się postać Ignacego Krasickiego, znanego polskiego poety i biskupa, który jest uważany za mistrza fraszki. Krasicki patrzy z Parnasu (miejsce w mitologii greckiej, związane z poezją) na fraszki autora i szepce mu do ucha, że nie ma czasu na "frywolności". To może być interpretowane na wiele sposobów. Może oznaczać, że Krasicki (jako symbol idealnej poezji) nie akceptuje lekkości i nonszalancji autora. Jednak ten ton jest zdecydowanie humorystyczny i samokrytyczny, a nie poważny.

W całości wiersz jest dowcipnym, samoreferencyjnym komentarzem na temat procesu twórczego autora. W swojej lekkości i humorze przypomina samą formę fraszki.

Wiersz jest krótką, lekką refleksją na temat erotyki, związku między umysłem a ciałem oraz różnic w percepcji seksualności. Prezentuje pewną anegdotę, która staje się podstawą dla głębszego zrozumienia tych tematów.

Wiersz rozpoczyna się od wprowadzenia bohaterki - pewnej damy, która odwiedza Sopot. Od razu dowiadujemy się, że jej obecność przysparza problemów - jest to zagadka, która zaciekawia czytelnika.

Następnie dowiadujemy się, że ta dama jest otwarta na temat swojej seksualności, co wywołuje pewne napięcie. Ujawnienie, że "miała seks w głowie", sugeruje, że jej zrozumienie erotyki i seksualności jest skupione na umysłowej, a nie fizycznej stronie tych doświadczeń.

Autor wiersza wyraża swoje zdziwienie tą perspektywą, mówiąc "a mnie się wydawało, że erotyk / spełnia się przez dotyk". Ta refleksja pokazuje kontrast między dwoma różnymi perspektywami na erotykę: jedną, która jest bardziej skupiona na umysłowym aspekcie, i drugą, która podkreśla ważność fizycznego kontaktu.

Wiersz kończy się na tym kontraście, pozostawiając czytelnika z refleksją na temat różnych sposobów postrzegania seksualności i erotyki.

Formalnie wiersz jest fraszką - krótkim, dowcipnym utworem, często zawierającym puentę. W tym przypadku, kontrast między umysłowym a fizycznym aspektem erotyki jest pewnego rodzaju puente, dając czytelnikowi coś do przemyślenia na koniec wiersza.

Na poziomie językowym, wiersz jest prosty i bezpośredni, z kilkoma rymami, które dodają mu rytm i sprawiają, że jest przyjemny do czytania. Pomimo swojej lekkości, wiersz porusza ważne tematy związane z percepcją seksualności.

Ciekawa interpretacja tych utworów. Zastanawia mnie Twój nick. SR-9011 takim oznakowaniem określa się związek,który jest w stanie likwidować komórki nowotworowe.

Smutne to niewątpliwie, spoczywa jak śledź w oliwie, nasz Tadziu bohater wszechczasów ocalić i ustrzec chce nasz kruszwiczaków przed władza pazerną a sam do koryta się pcha a my mówimy haha

Co wy tu wypisujeta,przeciez wiadomo ,ze to jest paszkwil na burmistrza pod przykrywką fraszek.
Tadziu tu jasno mówi,naśmiewa się się z dzieł obecnego włodarza,a to mural mu nie pasuje, a to rynek jest nie taki jaki miał byc, a to nie podoba mu się ,ze Wiciu kazdą imprezę rozpoczyna i kończy w kościele, a na koniec jest taki motyw o gołej i bosej postaci,co jest ewidentnym naśmiewaniem się z pustek w budżecie gminy zarządzanym przez Wicia( goły i bosy). Przecież ten przekaz czuć z kilometra w tych fraszkach. Nie znacie Tadzia,on do smierci nie zapomni tej porażki z rąk swojego wicka.

Zgadzam się z tobą,ale wyraźnie widać,że Tadziu ewoluuje z bezpośredniego krytyka Darka do zawoalowanej formy tegoż procederu objawiajacego się w felietonach,opowieściach, a teraz przedstawia nam swoje frustracje w postaci fraszek. Nie sposób nie zauważyć w nich adresata. Dlatego ,jestem przekonany ,że ta intencja owej twórczości jest czysta i wypływająca ze spontanicznej potrzeby spełniania się w prozie lub poezji.

E tam Tadeusz, za mocno przynudzacie kolego. Daj nam troché odpoczá© od siebie grafomanie.