Jezioro Tryszczyńskie w gminie Kruszwica według oficjalnych danych zajmuje powierzchnię około 30 ha i należy do jezior rynnowych. Niewielkie jezioro o znacznej głębokości było niegdyś częścią Gopła. Położone około 2 km. od Kruszwicy jest miejscem gdzie możemy złowić kilka rodzajów ryb.
W jeziorze można złowić lina, krąp, płocia, szczupaka, wzdręga oraz węgorza (dane z 2015 roku).
Według miejscowej legendy, w czasach gdy jezioro stanowiło część Gopła, nad jego brzegiem mieszkał rybak Tryszcz z żoną Malwiną. Wiedli spokojny żywot, bez waśni i swarów. Pewnego razu Tryszcz podczas połowu spotkał niezwykłą postać – Białą Damę, która poprosiła go o wybudowanie świątyni na wyspie, na środku jeziora. Rybak spełnił prośbę, choć budowa trwała bardzo długo. Miejscowi mieszkańcy z czcią i szacunkiem odnosili się do tego miejsca, ale znalazł się wśród nich grzesznik Szymon-Tomasz, który zbezcześcił święte miejsce, za co spotkała go kara – wraz z budowlą zapadł się pod wodę.
Podobno świątynia ma znowu pojawić się na powierzchni, gdy tylko ludzie będą żyli tak zgodnie, jak w czasach Tryszcza i Malwiny.
Obserwacje ornitologiczne pozwoliły na uchwycenie w trzcinowisku popularnego Trzciniaka Zwyczajnego, ptaka wędrownego z rodziny trzciniaków. Trzciniak od niedawna powrócił do naszego kraju.
Trzciniak Zwyczajny zamieszkuje Europę (oprócz północy kontynentu i wysp brytyjskich) północno-zachodnią Afrykę, Bliski Wschód, Azję Środkową oraz południowo-zachodnią i południowo-środkową Syberię. Odbywa migracje na duże odległości. Zimuje w Afryce Subsaharyjskiej. Przyloty w kwietniu–maju oraz w sierpniu i wrześniu.
Trzciniak jak sama nazwa wskazuje zasiedla obszary ze zbiornikami wodnymi i rzekami. Najliczniejsze populacje zamieszkują bagienne doliny większych rzek, obficie zarośnięte jeziora i kompleksy stawów hodowlanych. Badania dowiodły, że w biotopach o największym zagęszczeniu trzciniaków występuje kilka par lęgowych na 1 ha trzcinowisk. W czasie migracji obserwuje się go w całym kraju, choć niemal zawsze w okolicach wód i tylko pojedyncze osobniki. Najpóźniejsze odloty zanotowano w październiku.
Trzciniak nie jest mały. Wielkością sięga szpaka. Jego upierzenie jest jednolite, ma wyraźniejszą bew i dłuższy, masywnie zbudowany dziób. Obie płci ubarwione jednakowo. Wierzch ciała oliwkowobrązowy, głowa ciemniejsza. Kuper żółtawobrązowy. Pokrywy skrzydeł z pomarańczowobrązowym brzegiem. Spód ciała kremowy, na bokach ciemniejszy; gardło brudnobiałe. Przez oko przechodzi jasny niewyraźny pasek, wokół oka jasna obrączka. Dziób szarobrązowy.
Wielkością prawie dorównuje drozdowi, jest większy od wróbla. Prowadzi skryty tryb życia, trzymając się prawie zawsze trzcinowisk. Samca można jednak dostrzec z daleka, gdy wykonuje swą pieśń na końcu wysokiej trzcinowej łodygi. Masa ciała sięga około 38 g.
Trzciniaka rozróżnimy po bardzo głośnym, wielosylabowym śpiewie przypominającym rechot i dźwięk terkoczący. Aby wykonać swą melodię, samiec wspina się do góry po łodydze trzciny. Śpiewa energicznie, najczęściej tam siedząc i nieprzerwanie często powtarza „karre karre kit kit” (słychać to bardzo, podobnie jak odgłos kokoszki). Świergot często zagłusza inne ptaki trzcinowisk. Składa się z 1–3 powtarzalnych motywów, choć na zmianę wydaje warkoczące głosy i wysokie piski.
Przypomina odgłosy trzcinniczka, ale jest bardziej szorstki i głośniejszy. Czasem zdarza się, że trzciniaka można usłyszeć w nocy. Natomiast żebrzący głos piskląt przypomina odgłos drozda „kre”.
Występujący w wielu miejscach naszej gminy bażant zwyczajny to gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych. W stanie dzikim występuje w umiarkowanych obszarach Azji i na zachód po skrajnie południowo-wschodnią Europę w 30 podgatunkach. Introdukowany do wielu regionów na świecie, w tym do Europy Środkowej, do której sprowadzono go z Chin w średniowieczu. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała samców 75–89 cm, samic 53–62 cm; rozpiętość skrzydeł 70–90 cm. Występuje dymorfizm płciowy. U ptaków obojga płci występuje długi ogon. Samiec jest głównie rdzawobrązowy, pokryty ciemnymi plamkami. Głowa czarna, obecny zielonkawogranatowy nalot. Policzki i obszar nad okiem czerwone. Samica brązowa, pokryta ciemnymi plamkami. Zasiedlają różnorodne siedliska otwarte i półotwarte. Gniazdo mieści się na ziemi; samica składa 8–14 jaj, które wysiaduje sama przez 22–25 dni.
Modraszka zwyczajna to gatunek niewielkiego, osiadłego ptaka z rodziny sikor (Paridae), zamieszkującego w zależności od podgatunku całą Europę z wyjątkiem północnej Skandynawii i północnej Rosji, a także część zachodniej Azji. Preferuje przy tym głównie świetliste lasy liściaste i mieszane, rzadziej iglaste, zamieszkiwane również przez dzięcioła dużego, w którego starych, opuszczonych dziuplach gniazduje. Nie jest zagrożona wyginięciem, a w większości krajów (w tym w Polsce) jest nawet liczna.
Upierzenie (dla ludzkiego oka) jest na brzuchu żółte z niewielką czarną plamą. Grzbiet jest ciemnozielony z niebieskimi akcentami. Głowa jest biała z kilkoma czarnymi paskami i niebieską „czapeczką”, podobną do tych, jakie występują u dzięciołów. W locie widać ciemny, szarawy spód skrzydeł. Jednak dla samych, widzących nadfiolet ptaków, wyglądają one zupełnie inaczej (np. samice wyglądają inaczej niż samce). Głos modraszki jest wysoki, przypominający gwizd, podobny do głosów innych przedstawicieli rodziny sikor. Jest nieco mniejsza od wróbla domowego.
Gniazduje w dziuplach naturalnych i wykutych przez dzięcioły oraz skrzynkach lęgowych. Ma bardzo liczne lęgi. Pisklęta karmione są głównie owadami. Ich legowiskiem w dziupli jest uwite przez osobniki dorosłe gniazdo, podobne do gniazda sikory bogatki, zbudowane z mchu, włosia i piór. Osobniki młodociane są równie kolorowe jak dorosłe, jednak są ubarwione inaczej. Nie mają też niebieskiej „czapeczki”. Po zakończeniu lęgów zarówno młode, jak i dorosłe, żyją w grupach. Zimą żywią się przede wszystkim pokarmem roślinnym. Odwiedzają też karmniki, ceniąc przede wszystkim słonecznik, orzeszki ziemne i mieszanki tłuszczowo-nasienne. Ustępują jednak przy nich większym bogatkom zwyczajnym.
[ZT]19901[/ZT]
0
0
0
0
0
0
Brak komentarza, Twój może być pierwszy.
Dodaj komentarz