Nasze Strony: Kruszwica i Gopło, strzelnica na półwyspie [VIDEO]

Tu spotykały się i mieszały liczne kultury, co kontynuują Goplanie tworząc swą magiczną słowiańsko-wikińską osadę na wzór z X wieku - w tym jako "Rekoni u Popiela" w formie kolejnej edycji "Rekowiska w Mietlicy" w Popowie nad Gopłem.

Spotykamy się, by nacieszyć się obecnością wielu kultur Słowian, Wikingów, Scytów i ludów będących ich poprzednikami. Żyjemy tak, jak drewniej bywało w poszanowaniu przyrody, zwyczajów i prastarych obrzędów. Przyjedź nad Gopło - na Polowanie na Myszy - wielki turniej łuczniczy u Popiela w Kruszwicy. Historia Słowian, Polski oraz ludów Europy i Azji z haplogrupy R1a1 rozpoczęła się tu, nad Gopłem, ale dłuższym i szerszym niż dziś znanym, bowiem gdy jego poziom był wyższy o 8 do 10 metrów jego wody sięgały nawet 15 km na wschód i poprzez rzekę Bachorzą łączyły się z Wisłą. Blisko dawnego brzegu Gopła w powiecie aleksandrowskim i inowrocławskim odnaleziono najstarsze, liczące ponad 6000 lat szczątki przedstawicieli tej krwi.

Pamiętajmy o tym, że tu była kolebka Eurazji, bowiem ludy z naszą słowiańską grupą krwi obecne są nie tylko w Niemczech, Ukrainie, Rosji, ale także w odległym Kazachstanie i Kirgistanie przy granicy z Chinami. Jezioro Gopło zaznaczane było na najstarszych mapach, w tym na mapie Ptolemeusza. Zasila je swymi wodami Noteć, która dawniej była królową rzek i świętą rzeką, gdyż jej wylewy były dla okolicznych mieszkańców dobrodziejstwem, niczym wylewy Nilu. Niemal cały teren Kujaw był zalany lub podmokły za wyjątkiem terenów wysoczyznowych i wyniesień, gdzie już dziesięć tysięcy lat temu osiedlali się pierwsi mieszkańcy Kujaw.

Na terenie powiatu inowrocławskiego w Modliborzycach w dolinie rzeki Tążyny, odnaleziono najstarsze szczątki ludzkie przedstawicieli kultury ceramiki sznurowej z 3300 r. p.n.e. W tym samym czasie powstały istniejące do dziś długie grobowce kujawskie kultury amfor lejkowatych, zwane „polskimi piramidami”, które liczyły dawniej nawet do 150 metrów długości. Na jednym z nich w Wietrzychowicach, w powiecie włocławskim, kilka kilometrów od źródeł Noteci w Bogołomii i rzeczki Zgłowiączki odkryto totemy wodne, gdyż czczony był tam kult akwatyczny. W miejscowości Dobre w powiecie radziejowskim, 9 km od wsi Papros, jeszcze przed epoką brązu powstała kultura Dobre, protoplasta kultury iwieńskiej. Z tego miejsca pochodzą jeszcze starsze artefakty protoneolitycznej kultury kaukasko-nadczarnomorskiej z VI tysiąclecia przed naszą erą. To ona doprowadziła do powstania tutaj w IV tysiącleciu p.n.e. Kultury Amfor Kulistych.

Woda jest najsilniejszym żywiołem, dlatego nasi pra-przodkowie tak ją czcili. Niosła i zabierała życie utrwalając te fakty w wierzeniach. Jej szukały ludy z terenów Persji i Niziny Turańskiej, jeszcze wcześniej przemierzając suchy przestwór oceanu: stepy nad Morzem Kaspijskim, Azowskim, Czarnym, góry Pontyjskie w Anatolii, Armenii i Gruzji (Tbilissi), Kaukaz i Krym, rzeki starożytny Termodont i Halys, Wołgę, Don, Doniec, Dniestr, Dniepr i Prut. Na Wysoczyźnie Inowrocławskiej intensywnie rozwijała się grupa mątewska kultury przeworskiej i w jej ramach powstało protomiasto Askaukalis zaznaczone na mapie Ptolemeusza u przeprawy przez Noteć.

Wraz z licznymi osiedlami wyspecjalizowanymi w obróbce rzemieślniczej rogu, soli, bursztynu, szkła i innych produktów zajmowało m.in.obszar dzisiejszego Inowrocławia z centrum handlowym i sakralnym w Kruszy Zamkowej. Na jego terenie i w okolicach istniały sanktuaria, gdyż życie religijne i rytuały były bardzo rozwinięte u mieszkańców tej pradawnej metropolii. Askaukalis położone było na wysokim wysadzie solnym, na którym zbudowano Inowrocław, otoczonym przez wody Noteci, Gopła i doliny mniejszych rzek, było jak wyspa na tym polskim morzu – mare polonorum Ptolemeusza. Na jednej z wysp Gopła powstała kolebka Polski – legendarna Kruszwica, a na łachach (wyspach) Noteci miasta Pakość, Łabiszyn i Nakło.

Wody zaczęły powoli opadać i od czasów Ptolemeusza do 1810 roku wody Gopła opaść mogły o 3,3 metra. Królowie budowali na Kujawach groble, aby móc przemieszczać swe wojska do obrony. Jednak pierwsze prace melioracyjne na Noteci wykonywano dopiero w XVIII wieku. W 1806 roku ruszyły jeszcze bardziej intensywne prace melioracyjne na tej dzikiej rzece i dawniej świętej rzece, gdyż czczono tu bóstwa wodne. Mimo pierwszych wysiłków odwodnieniowych, w 1811 roku Noteć była nadal pozostawiona, jak pisał w tymże roku Surowiecki – „pierwiastkowej swej dzikości”. Powódź z 1855 roku sięgała ponad 10 kilometrów wgłąb lądu po wieś Konary i Papros na wschodzie, drogą doliny Bachorza i dalej jeszcze w jej głąb w kierunku Wisły. Tuż przy dzisiejszej granicy Inowrocławia rozlała się w jarze w między Jarontami a Miechowicami.