Zwyczajowo zwycięzcy zbierali się na wspólnej uroczystości gdzie redaktor naczelny i szef działu historycznego oraz jurorzy wygłaszali laudację.
- By zachować część ceremoniału, postanowiliśmy laudacje opublikować. Na słowo wprowadzające pozostaje zatem niewiele miejsca. Kandydatur wpłynęło nieco więcej niż rok wcześniej: około 180. Po pierwszej selekcji pozostały 43 tytuły, spośród których wyłoniono nominowanych do finału - zaznaczają organizatorzy.
Wśród nagrodzonych pozycji znalazły się też Dzienniki Wiktora Woroszylskiego, którego redaktorami są Agnieszka Dębska, wspomniany wyżej Bartosz Kaliski oraz Konrad Rokicki. Wstęp i konsultację naukową do dzienników oraz przypisów opracował Andrzej Friszke.
Co wiemy o nagrodzonej pozycji?
Dzienniki Wiktora Woroszylskiego spisywane z przerwami przez 43 lata z wielką uważnością, dbałością o ścisłość, z ciekawością świata należą do najbardziej wartościowych źródeł do poznawania najnowszej historii Polski. Tym bardziej że tom trzeci obejmuje kilka pierwszych lat już nowej Polski i odnaleźć w nim można fakty i wydarzenia oraz zapowiedzi dzisiejszych konfliktów. Fakt, że Woroszylski zawsze próbował określać się aktywnie wobec świata zewnętrznego, że zawsze współistniał intelektualnie i towarzysko ze środowiskami zaangażowanymi społecznie i politycznie, daje taki efekt, że lektura diariusza jest pasjonująca.Jest reprezentatywna dla pewnego doświadczenia, które stało się udziałem poety, ale także wielu intelektualistów, szerzej – inteligentów, dla wybitnych uczonych, artystów i pisarzy. To jest ta droga, którą maszeruje przez swoje życie i przez Polskę Woroszylski, od namiętności „pryszczatej”, od rewolucji poprzez tzw. rewizjonizm aż po demokrację opozycyjną i odrzucenie ustroju i systemu realsocjalizmu w Polsce, a komunizmu w ogóle. Pokazują się różne etapy i przystanki na tej drodze, a podróż zaświadcza też twórczość pisarza i poety, również wprawnego i gorącego publicysty. Dzienniki są przecież także sprawozdaniem z tej pracy twórczej.
Woroszylski zna wszystkich i ze wszystkimi się spotyka, przynajmniej na tym świeczniku, do którego przynależy. Adaś, Jacek, Leszek, Marek słyszymy bez przerwy, a więc Michnik, Kuroń, Kołakowski, Edelman... Gęsto od ludzi, od wielkiej historii, ale raczej w jej codzienności, a nie od święta. Informacje, dowcipy, spory i plotki mamy zatem z pierwszej ręki, jak też przepisy kulinarne według zasady z PRL: jak ugościć przyjaciół, gdy wszędzie jest nic.
Dr Bartosz Kaliski obecnie mieszka w Warszawie. Jest pracownikiem naukowym w Instytucie Historii im.Tadeusza Manteuffla PAN. Od stycznia 2012 do lutego 2020 roku był sekretarzem redakcji "Kwartalnika Historycznego". Jego specjalizacją jest historia polityczna Polski XX wieku oraz historia Kościoła katolickiego w Polsce.
Ważniejsze publikacje:
Książki:
1. Archidiecezja gnieźnieńska w czasach komunizmu 1945–1980, Wyd. Scholar, Warszawa 2012 (w 2013 r. wyróżniona Nagrodą im. Prof. Tomasza Strzembosza dla najlepszej książki dotyczącej najnowszej historii Polski).
2. Kurierzy wolnego słowa (Paryż – Praga – Warszawa, 1968–1970), Wyd. Instytutu Historii PAN, Warszawa 2014.
Artykuły:
1. Kościół gnieźnieński wobec presji laicyzacyjnej państwa w latach siedemdziesiątych XX wieku, w: Władze wobec Kościołów i związków wyznaniowych w Wielkopolsce w latach 1970–1980, red. K. Białecki, „Studia i materiały poznańskiego IPN”, t. XII, Poznań 2010, s. 65–85.
2. NSZZ „Solidarność” a PZPR na przykładzie Huty „Warszawa” w latach 1980–1981, w: Niepiękny wiek dwudziesty, red. B. Brzostek i in., Warszawa 2010, s. 553–583.
3. Zjazd Solidarności – fakty i konteksty, w: I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność”. Stenogramy, t. 1 (I tura), oprac. i red. G. Majchrzak, J. M. Owsiński, wstęp B. Kaliski, Warszawa 2011, s. 11–56 (ss. 1071).
4. Tertium non datur? (czyli o ograniczeniach analizy dyskursu), „Kwartalnik Historyczny” 118, 2011, nr 4, s. 767–772.
5. Dwa protesty. Strajki w Hucie „Warszawa” w sierpniu 1980 i w grudniu 1981 roku. Podobieństwa, różnice, znaki zapytania, w: Strajki w Polsce w XX wieku, red. R. Gryz, Warszawa 2011, s. 289–308.
6. Być przeciw. Międzyzakładowy Robotniczy Komitet „Solidarności” (1988–1990), w: Warszawa niezłomna. Antysystemowe formy opozycji i oporu społecznego w stolicy (1980–1989), red. B. Noszczak, Warszawa 2013, s. 261–290.
7. Radykalizm czasu przełomu czyli spór o Okrągły Stół w latach 1988–1989, „Polska 1944/45–1989. Studia i Materiały”, 2016, t. 14, s. 307–337.
8. Powielacz i bieg dziejów Polski, „Dzieje Najnowsze” 2016, nr 4, s. 179–185.
9. Nowolipki AD 1959, czyli cud w komunistycznej Warszawie, „Pamięć i Sprawiedliwość” 29, 2017, nr 1, s. 25–49.
10. Proces Macieja Kozłowskiego i innych (tzw. proces taterników). Przygotowania, przebieg, konsekwencje w: „Kultura” i jej odbiór w Polsce, red. I. Hofman, Toruń–Paryż 2017, s. 141–165.
11. Jiří Lederer (1922–1983) – dziennikarz, dysydent, wygnaniec polityczny, „Polska 1944/45–1989. Studia i Materiały”, 2019, t. 17, s. 263–296.
Recenzje:
1. K. Białecki, Klub Inteligencji Katolickiej w Poznaniu w latach 1956–1991, Poznań 2012, ss. 470, „Dzieje Najnowsze”, R. XLV, t. 4, 2013, s. 178–181.
2. H.-Ch. Dahlmann, Antisemitismus in Polen 1968. Interaktionen zwischen Partei und Gesellschaft, Osnabrück 2013, Fibre Verlag, ss. 430, „Acta Poloniae Historica” 2016, t. 114, s. 347–354.
3. M. Krzywosz, Cuda w Polsce Ludowej. Studium przypadku prywatnego objawienia maryjnego w Zabłudowie, Białystok 2016, IPN, ss. 477, „Kwartalnik Historyczny” 2017, nr 3, s. 639–645.
4. B. Porter-Szűcs, Poland in the Modern World. Beyond Martyrdom, John Wiley & Sons – Blackwell, Chichester 2014, ss. 379, „Polska 1944/45–1989. Studia i Materiały”, 2018, t. 16, s. 317–320.
5. Socjologia historyczna. Wokół wyzwań teoretycznych i praktyki badawczej, red. B. Cymbrowski, K. Frysztacki, Opole 2015, Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego, ss. 169, „Kwartalnik Historyczny”, R. 125, 2018, nr 4, s. 933–937.
[ZT]11968[/ZT]
[ZT]11969[/ZT]
[ZT]11967[/ZT]
Brak komentarza, Twój może być pierwszy.
Dodaj komentarz