Internauta o imieniu Artur zapytał mnie kto sprzedał panu Tejkowskiemu teren na, którym jest położone Grodzisko?

Proszę Pana już w pierwszej kadencji zwróciłem uwagę, że teren ten jest bardzo cenny pod względem historycznym i archeologicznym. Bardzo się zdziwiłem gdy zacząłem kwerendę w dokumentach, że teren ten nie należy do samorządu. Okazało się, iż pan Tejkowski i trzech panów z Warszawy mają prawnie ważną umowę użytkowania wieczystego (99 lat) dotyczącą tego obszaru podpisaną jeszcze przed transformacją ustrojową przez władze państwowe.

[DAWNY]1680121086772[/DAWNY]

W gminie znajdował się też projekt pięknego hotelu w stylu neoromańskim, który miał być w dużej mierze posadowiony na terenie Grodziska. Projekt ten był podpisany przez ówczesnego woj. konserwatora zabytków p. Marona. Obiekt przypominał nieco budynek z serialu telewizyjnego pt. „Hotel Polanów”. Starsze pokolenie powinno go pamiętać ze świetną rolą matki żydowskiej rodziny Kaliną Jędrusik i plejadą znakomitych polskich aktorów. Serial ten cieszył się wtedy ogromną popularnością, miejsce akcji to była przedwojenna Austria. Kto chciałby się wczuć w atmosferę tamtych czasów niech obejrzy film który czasami jest pokazywany w telewizji „Cesarzowa Sisi”, bo serialu nie obejrzymy na You Tubie najwyżej jego zwiastun, bo trwają do tej pory spory prawne o prawa autorskie.

Ale wracając do głównego wątku tematu, byłem bardzo zaskoczony kto wykonał rysunkową wizualizację hotelu? To był sam Wiktor Zin prof. Politechniki Krakowskiej. Znowu muszę się odwołać tutaj do pamięci starszego pokolenia to była postać nie byle jaka. Kto pamięta dawny program telewizyjny „Piórkiem i Węglem” to widział jak profesor na oczach telewidzów tak od niechcenia szkicował węglem przepiękne zamki, dwory, pałace w różnych stylach architektonicznych. Rysując przy tym uroczo gawędził o kontekście historycznym oraz detalach architektonicznych. Ostatnią podobną osobą, którą spotkałem o tak lekkiej ręce do rysunku średniowiecznego był dr Małachowicz z Wrocławia, projektował nam niektóre elementy Zamku Kruszwickiego.

Aby ciągle nie wpadać w kolejne dygresje wróćmy do zasadniczego wątku. Poleciłem mojej współpracowniczce zorganizowanie spotkania z panem Tejkowskim, który pochodził z Kruszwicy, ale już nie mieszkał tutaj na miejscu, a w Warszawie. Gdy wszedł do gabinetu i po raz pierwszy go zobaczyłem to sobie pomyślałem, że to człowiek skromnej postury, ale z takim dziwnym błyskiem w oku, które zdradzało człowieka o silnej woli.

Nie siadając nawet, pomimo mojego zaproszenia rozpoczął naszą rozmowę, taką mniej więcej tyradą, czy ja w ogóle zdaję sobie sprawę jakie znaczenie dla naszego kraju i historii Polski mają nadgoplańskie ziemie. Jaka symbolika wiąże się ze wzgórzem zamkowym i okolicznymi ziemiami i jakie ona ma znaczenie. Tak na marginesie zapytał kto ja jestem, bo on ani mnie ani mojej rodziny, jako były mieszkaniec miasta nie zna. Wszystko to brzmiało jak przemówienia na współczesnych marszach narodowców.

Ja na to jego dictum grzecznie powiedziałem tylko by usiadł. Zaprosiłem go aby porozmawiać na temat przyszłości Grodziska. "Mam dla Pana propozycję, abyście Panowie przekazali notarialnie, bezpłatnie prawo użytkowania wieczystego tego terenu na rzecz gminy, a my zagospodarujemy go odpowiednio. Będziecie mieli swój udział w tym przedsięwzięciu a mieszkańcy Kruszwicy będą wam dozgonnie wdzięczni"  - proponowałem. Szybko się okazało, że miłość miłością do tych ziem, ale tutaj tak naprawdę chodzi o duże pieniądze za przekazanie prawa użytkowania. Widząc co się święci próbowałem przekonywać, że obaj mamy szansę udowodnić, że kochamy naszą przeszłość i jesteśmy gotów zrobić dla niej coś konkretnego. Ale p. Tejkowski nie zgodził się na bezpłatne przekazanie i to był koniec pierwszej tury naszych negocjacji.

Odczekałem trzy lata bo myślałem, że to jest wystarczający okres żeby negocjatorzy zaczęli poważnie traktować nasze rozmowy. Znowu zaproponowałem spotkanie. Pan Tejkowski przyjechał z jakimś warszawskim prawnikiem, pomyślałem wtedy, że teraz naprawdę rozpoczną się prawdziwe negocjacje. Na początek uprzejmie zapytałem co proponują. Goście odpowiedzieli mi, że oni chcą określoną kwotę. Ja podałem im naszą, samorządową ofertę. Licytacja trwała około kwadrans.

Widząc ostatecznie bezcelowość takich negocjacji powiedziałem, że jestem zapłacić za ten obszar najwyżej cenę jaką wtedy płaciło się za m² działki budowlanej i dodałem, że jest to cena która nie podlega z mojej strony dalszym negocjacjom, bo moim zdaniem cena jest godziwa. Oni byli przekonani, że bardzo mi zależy na tym terenie i postanowili zedrzeć z samorządu ile się da.

Kiedy zobaczyłem, że nasze negocjacje co do ceny poniosły fiasko twardo powiedziałem: "Panie Tejkowski przez Pana upór, ani ja ani Pan nic nie zrobimy dobrego na tym terenie". Dodałem jeszcze i zapewniłem go, że nigdy nie wyrażę zgody na postawienie tutaj czegokolwiek bo to jest niezgodne z obowiązującym prawem. Mogę się ostatecznie zgodzić na realizację tego pięknego obiektu, ale w zupełnie innej lokalizacji.

Goście nie wyrazili zgody i tak zakończyły się nasze negocjacje. Nie tak dawno ukazała się notatka prasowa, że p. Tejkowski nie żyje. A ostatnio weszła też w życie ustawa, która przekształca prawo użytkowania wieczystego (tzw. ograniczone prawo rzeczowe ) w pełną własność. Jaki jest obecny status prawny tej nieruchomości proszę się pytać w Urzędzie i przy tej okazji można zapytać, co Urząd przez ostatnie 12 lat przed ustawą zrobił aby odzyskać Grodzisko.

[ZT]20493[/ZT]

[ZT]20386[/ZT]

A przecież wszyscy pamiętamy dobrze, że na Rynku w Kruszwicy wisiało dumne hasło „Kocham Kruszwicę” czyżby ono miałoby się sprowadzać do jakże obecnie aktualnego w naszym samorządzie smutnego napisu „Kocham kruszwickie pieniądze”.

Dlatego, że i ja brałem kruszwickie pieniądze, wprawdzie o połowę mniejsze niż obecni włodarze, to chciałbym chociaż częściowo mój dług wobec Kruszwicy spłacić nowym pomysłem, który moim zdaniem byłby dużą atrakcją turystyczną, a do tego sprawdziłby się biznesowo.

Kiedy zacząłem włodarzenie w Kruszwicy wielu starszych mieszkańców opowiadało mi z pewnym rozrzewnieniem, a nawet łezką w oku o dawnej restauracji „Letniskowa” położonej na południowym cyplu Półwyspu Rzępowskiego. Mówili, proszę pana jakie przed wojną tutaj odbywały się bale, jakie przyjęcia jakie persony tutaj bywały. Dodawali przy tym lekko wzdychając, może ktoś ją odbuduje i przywróci choćby częściowo klimat tamtych dni. Tak jakby chcieli powiedzieć, nie lekceważ sobie późny wnuku tamtych czasów ani dokonań swoich ojców i dziadów, zanim sam czegoś nowego nie wymyślisz i nie dokonasz. Utkwiły mi głęboko w pamięci te rozmowy i zacząłem szukać starych fotografii, jak ta „Letniskowa" w rzeczywistości wyglądała, bo już wtedy nie było po niej śladu tylko miejsce po niej pokazywali.

fot. B. Ozorowski, archiwum NTH

Nic nikomu nie mówiąc zacząłem krok po kroku powoli przygotowywać się do tego przedsięwzięcia. Pierwszym materialnym śladem tego była budowa kanalizacji sanitarnej na półwyspie, która byłaby ewentualnie potrzebna w przyszłości. Została ona realizowana przy okazji odnowienia głównego ciągu spacerowego i bocznych alejek, oczywiście ze środków unijnych.

Drugim materialnym elementem tego zamiaru było zlecenie dobremu architektowi bydgoskiemu przygotowanie wstępnej dokumentacji architektonicznej łącznie z opracowaniem przeznaczenia każdego pomieszczenia nowej Letniskowej na podstawie starych fotografii. Postawiłem też wykonawcy dokumentacji dalsze warunki: budynek ma być piętrowy a górna część powinna być przeznaczona na pokoje hotelowe, parter natomiast na sale biesiadne i salę konferencyjną wraz z zapleczem.

Aby w przyszłości obiekt nie tak łatwo ulegał zniszczeniu przez ząb czasu, ma być murowany i obłożony twardym drewnem. Do tego, żeby stylem przypominał dawną Letniskową i jej architekturę wraz z drewnianą ciesiołką którą stosowano w tamtych czasach. Kiedy omawiałem z architektem założenia projektu nowej Letniskowej prosiłem aby przyjrzał się obecnej przystani wioślarskiej i jej drewnianym detalom np. pięknemu symbolowi słońca u szczytu kalenicy dachu. Tak na marginesie, jak przyszedłem do Kruszwicy to niektórzy (nazwiska pominę milczeniem) doradzali mi jej rozebranie i postawienie nowej bo już była nadwątlona przez czas. Nie wyraziłem zgody zamiast tego całą wyremontowaliśmy, do dziś cieszy oko jako znak dawnych czasów i chwały kruszwickiego wioślarstw i dawnych ciesielskich majstrów.

Wracając do głównego wątku artykułu to wstępny projekt architektoniczny nowej Letniskowej do dziś się znajduje w archiwum Urzędu.

[FOTORELACJA]2917[/FOTORELACJA]

Cel jest więc jasno określony. Teraz pozostaje najważniejsze. Skąd wziąć pieniądze na ten projekt i jak pokonać przeszkody prawne związane z jego realizacją. Aby nie zanudzać czytelnika szczegółami pominę tutaj te problemy. Jeden tylko, ale bardzo ważny chciałbym tutaj nieco szerzej omówić. Aby mogły odbywać się w niej przyjęcia weselne, urodzinowe, biesiady czy konferencje to trzeba rozwiązać sprawę dojazdu. W żadnym wypadku nie można na teren półwyspu wjeżdżać samochodami choćby ze względu na ochronę środowiska i jego szczególną aurą. Wszyscy goście musieliby zostawić samochody na parkingu przy PTTK.

Stamtąd elektrycznym samochodem podwożono by ich na miejsce, a kto chciałby bardziej romantycznie tam dotrzeć to mógłby dopłynąć na miejsce naszą ładnie wyremontowaną „Barwanną”. Na cyplu jest wybudowana jeszcze za moich czasów przystań - takie małe kruszwickie molo, a potem już można dojść pieszo na miejsce. Myślę, że każda młoda para chętnie by się zgodziła na tak urokliwą przejażdżkę. W ramach projektu należy odbudować małą drewnianą muszlę koncertową, oczywiście należałoby ją najpierw wymurować, a potem obłożyć twardym drewnem. Aż mi się serce kroiło, gdy się dowiedziałem, że obecny włodarz ją rozebrał. Raz w roku ją remontowałem i na nowo malowałem. Obecna filozofia władz to wszystko co się da to sprzedać, a co po nas zostanie? Tylko pustka i zimny wiatr.

Zdjęcia wykonane latem 2017 roku. Usunięta muszla koncertowa

Wyobraźcie sobie, teraz oczyma wyobraźni, półwysep. Jest maj, korony drzew stroją się zielonymi liśćmi, wszędzie kwitną kwiaty, wokół przyroda nabiera soczystych barw. Od przystani na cyplu idzie pieszo młoda para na placyk przed nową letniskową i muszlą koncertową. Patrząc na rozkwitającą przyrodę i młodych chciałoby się wtedy powiedzieć, że tak budzi się nowe życie i nowy dla nich czas. W muszli orkiestra gra dziarsko marsza weselnego, goście składają młodej parze życzenia, kelnerki dyskretnie roznoszą kieliszki z szampanem, potem wspólny toast i nagle brzęk tłuczonego szkła. Można zapytać zatem, który rodzic nie zechciałby zapłacić za taką scenerię i to w takim miejscu dla swoich dzieci? Może powróciłby chociaż na chwilę klimat dawnych czasów naszych ojców i dziadów, bo gdyby nie oni nie byłoby nas i wielu pięknych wspomnień.

Z okazji nadchodzących wielkimi krokami Świąt Wielkiej Nocy życzę wszystkim mieszkańcom, więcej optymizmu, więcej nadziei, więcej wiary, że prędzej czy później po wszystkich złych dniach nadejdą te dobre, pełne łagodnego słońca. Bądźmy też miłosierni wobec Dobrego Boga i naszych bliźnich, jak on jest miłosierny wobec nas.

Tadeusz Gawrysiak

PS. Dedykuję wszystkim na ten czas dobrze znaną piosenkę „Niech Się w Nas Goi” Zbigniewa Wodeckiego, który też onegdaj był w Kruszwicy.

[ZT]23120[/ZT]

[ZT]21792[/ZT]

[ZT]21467[/ZT]

[ZT]19754[/ZT]